فرمانده شهید علی اصغر اسدی

لى‏اصغر اسدى ـ فرزند على‏اکبر ـ در ششم بهمن ماه سال 1336 به دنیا آمد.

کودکى فعّال و آرام بود. از همان کودکى اصول و فروع دین و نام دوازده امام را یاد گرفت و آن‏ها را مى‏گفت. در کارهاى خانه و کشاورزى به مادر و پدرش کمک مى‏کرد.

در اوقات فراغت به مسجد مى‏رفت. به قرآن و دعا علاقه داشت. مردم را جمع مى‏کرد و براى آنها قرآن مى‏خواند.مى‏گفت: «هر وقت قرآن مى‏خوانم روحیّه‏ام عوض مى‏شود.»

 

 

---

على‏اصغر اسدى در سال 1348 و در 19 سالگى با خانم ثرّیا چوبدار پیمان ازدواج بست که مدّت زندگى مشترک آن‏ها 12 سال بود.

همسر شهید مى‏گوید: «او فردى خوش اخلاق، خوش برخورد، متواضع، صابر و باتقوا بود.»

ثرّیا چوبدار ـ همسر شهید ـ مى‏گوید: «به ساده زیستى علاقه داشت

در سال 1351 با آیت اللّه ربّانى شیرازى در رابطه بود. او با روحانیّون علیه شاه فعّالیّت مى‏کرد. پیرو خط امام بود و زندگى خود را وقف مبارزه و اعتقاد خود کرده بود. یک‏بار از قم که اعلامیّه‏ى امام را مى‏آورد، ساواک او را دستگیر کرد و مجروح شد که او را به زندان تایباد بردند. در تهران نیز در زندان اوین افتاد.

بعد از پیروزى انقلاب با تشکیل کمیته انقلاب اسلامى، ابتدا عضو کمیته و سپس عضو سپاه پاسداران شد.

بعد از پیروزى انقلاب، یک مأموریّت 45 روزه به شهرستان کاخک داشت. چون در آن‏جا منافقین نفوذ کرده بودند، او به عنوان مسئول گروه توانست با شجاعت شهرستان کاخک را از دست منافقین خارج کند.

مى‏گفت: «شهدا زحمت‏هاى زیادى کشیده‏اند که باید خون‏هاى آن‏ها را پایمال نکنیم. نشستن در خانه حرام است، وقتى که دشمن به خاک ما حمله کرده است.»

در اوایل جنگ به منطقه‏ى کردستان اعزام شد و در مقابل حرکت‏هاى منافقین استقامت کرد.

او فرمانده‏اى بسیار شجاع بود. با نیروها خوشرفتارى مى‏کرد. بیشتر از همه زحمت مى‏کشید و در مأموریت‏هاى خطرناک پیش‏قدم بود. او از سوى سپاه نیشابور محافظ نمایندگان مجلس بود. در پشت جبهه در سازماندهى نیروهاى بسیج فعّالیّت مى‏کرد.و در سپاه پاسداران انقلاب اسلامى نیز حضور داشت.

مسئولیّت‏هاى شهید عبارتند از:

1 ـ از تاریخ 1/7/1358 تا 31/2/1359 مسئول پایگاه بسیج نیشابور

2 ـ از تاریخ 1/3/1359 تا 1/4/1360 محافظ نماینده مجلس،

3 ـ از تاریخ 2/4/1360 تا 9/8/1360 محافظ نمایندگان از سوى پایگاه نیشابور،

 4 ـ از تاریخ 10/8/1360 تا 1/10/1360 فرماندهى گردان در لشکر 5 نصر.

ثریّا چوبدار ـ همسر شهید ـ مى‏گوید: «در محاصره‏ى جادّه‏ى ماهشهر ـ آبادان در منطقه با مشکل برخورد مى‏کنند که مجبور مى‏شوند عقب نشینى کنند. در راه برگشت با تعدادى عراقى برخورد مى‏کنند که او بلافاصله یک لباس عربى که به همراه داشت بر تن مى‏کند و آن لباس را هم خونى مى‏کند و در همان جا مى‏خوابد. وقتى عراقى‏ها او را مى‏بینند، فکر مى‏کنند که او کشته شده است.» اگر رزمنده‏اى مشکل داشت با تمام وجود مشکلش را حل مى‏کرد و در شادى آن‏ها شاد و در غم‏هاى آن‏ها ناراحت مى‏شد.

همرزم شهید ـ على اکبر شوشترى ـ مى‏گوید: «در زمان جنگ شبى نگهبان بودم و نخوابیده بودم. حالت خواب آلودگى داشتم. شهید اسدى نیز پاس بخش بود. او به طرف من آمد و گفت: شما خسته‏اید، بروید استراحت کنید. من به جاى شما انجام وظیفه مى‏کنم.»

او یک نظامى متفکّر بود. با اندک مهمّات بر دشمن پیروز مى‏شد. با کمترین تلفات، بیشترین تلفات را از نیروهاى بعثى مى‏گرفت.

همرزم شهید ـ مجتبى انتظارى ـ مى‏گوید: «همیشه با وضو بود و نماز شب او هیچ وقت ترک نشد.»

همسر شهید مى‏گوید: «او خواب دیده بود که شهید مى‏شود. به من گفت: «این دفعه که به جبهه بروم، دیگر بر نمى‏گردم، یا سرم به کربلا مى‏رود، و یا خودم.» همان طور هم شد. وقتى که او به شهادت رسید و جنازه‏اش را آوردند، یک قسمت از سرش از بین رفته بود.»

همرزم شهید ـ مجتبى انتظارى ـ مى‏گوید: «در عملیّاتى که ایشان به شهادت رسید، باید از آب عبور مى‏کردیم. او کفش‏هایش را از پا در نیاورد. وقتى که به شهادت رسید، کفش‏هایش را که از پا درآوردند پوست پایش به کفش چسبیده بود.»

على‏اصغر اسدى در در تاریخ 3/9/1360 و در گیلان غرب بر اثر اصابت ترکش به درجه عظماى شهادت رسید. پیکر مطهّر ایشان پس از حمل به زادگاهش در گلزار مشترک روستاى قلعه و چشمه خسرو به خاک سپرده شد.

شهادت او بر روى بسیارى از افراد تأثیر گذاشت و باعث شد که افراد زیادى به جبهه‏ها بروند.

شهید در وصیّت نامه خود این چنین مى‏گوید: «بنا به وصیّت شهدا و امام فقیدمان، در تمام شئون زندگى مراقب و مواظب اعمال و کردار خود باشید.  پشتیبان و لایت فقیه و امام عزیز باشید. اگر از ولایت جدا شوید مسلما هلاک خواهید شد. همیشه با چشمانى باز دشمنان و دوستان خود را بشناسید و به اصل تولّى و تبرّى ـ که از فروع دین ماست ـ توجّه داشته باشید. وحدت کلمه را حفظ کنید تا فنا نشوید که «واعتصموا بحبل الله جمیعا ولا تفرقوا.» یاد و خاطره‏ى شهدا را هرگز از یاد نبرید. شهدا را براى همیشه معلّمان آزادى و ایثار بدانید.»

همچنین مى‏گوید: «توصیه‏ام به خانواده‏هاى شهدا، اسرا و مفقودین این است که هیچ‏گاه احساس حقارت نکنید؛ زیرا فرزندان، شوهران، پدران و برادران شما براى دفاع از ارزش‏هاى انسانى و اسلامى جان خود را فدا کردند و راهشان را به درستى انتخاب کردند و حقیقتا لبیک گویان صادق شهدا هستند که به نداى سرور شهیدان و به حسین زمان لبیک گفتند و همه‏ى هستى خود را فدا کردند و در عوض زندگى جاودانه و ابدى را براى خود برگزیدند.

سنگر صبر و بردبارى و استقامت را هیچگاه خالى نگذارید و چون «بنیان مرصوص» در مقابل حوادث بایستید که ما همه از تبار راست قامتان جاودانه تاریخ خواهیم بود.»

http://www.tebyan.net/newindex.aspx?pid=163343